در طول تاریخ مدهای زیادی به وجود آمده‌اند که باوجود اینکه سلامتی را تحت‌الشعاع قرار می‌دادند اما عده‌ای به آن وفادار بودند. افرادی که حاضر بودند هر درد و رنجی را تحمل کند اما به خوبی در موقعیت‌های مختلف بدرخشند. جای خوشحالی است که از این وجه، دنیا در حال پیشرفت است. در این لیست با ده تا از عجیب‌ترین این مدها آشنا می‌شوید:
۱. کفش نیلوفر آبی
کفش‌های نیلوفر آبی توسط دختران چینی در حالی که پاهای خود را می‌بستند پوشیده می‌شد.
برای قرن‌ها، خانواده‌ها بارها و بارها پاهای دختران خردسال خود را می‌شکستند و تا می‌کردند تا پاهای کوچکی را ایجاد کنند که مظهر زنانگی بود.
برای جلوگیری از رشد، پا را با نوارهای بلند می‌بستند. اگر انگشتان پا جمع شدند و افتادند، حتی بهتر است. این روند معمولاً بین دو تا سه سال طول می‌کشید و پای دختر تا آخر عمر بسته بود.
زنان با پاهای بسته از کفش‌های نیلوفر آبی، مخروطی یا غلاف شکل که شبیه جوانه نیلوفر آبی بود استفاده می‌کردند. کفش‌ها از ابریشم یا پنبه ساخته می‌شدند و معمولاً با گل‌ها، حیوانات و دیگر نقش‌های سنتی تزئین شده بودند.
در طول تاریخ تلاش‌های زیادی برای ممنوعیت بستن پا صورت گرفت. در سال ۱۹۱۲ رسماً غیرقانونی شد، اگرچه این عمل تا سال‌ها پس‌ازآن هنوز در برخی مناطق چین به‌صورت مخفیانه انجام می‌شد.
این مطالب را از دست ندهید
۲. لباس آرسنیک
لباس‌های سبز بطری در دوران ویکتوریا بسیار محبوب بودند و قیمت‌های مناسبی داشتند. برای رسیدن به این سایه دوست‌داشتنی سبز، پارچه با استفاده از مقادیر زیادی آرسنیک رنگ‌آمیزی شد. برخی از زنان دچار تهوع، اختلال در بینایی و واکنش‌های پوستی به رنگ شدند؛ اما این لباس‌ها فقط در مناسبت‌های خاص پوشیده می‌شدند و قرار گرفتن در معرض آرسنیک موجود در پارچه را محدود می‌کردند.
تولیدکنندگان پوشاک رنج‌دیدگان واقعی بودند – بسیاری از آن‌ها جان خود را از دست دادند تا این روند را به مجموعه مد روز بیاورند.
نویسنده آلیسون متیوس دیوید از رنگ‌های زنده اما سمی این لباس‌ها، لوازم آرایشی مملو از سرب و پارچه‌های قابل اشتعال صحبت می‌کند و نمونه‌های زیبایی از سبک‌های محبوب را با تصاویری گاه وحشتناک از آسیب‌هایی که ممکن است وارد کرده باشند، ترکیب می‌کند. او توضیح می‌دهد: «مد صدمات فیزیکی و واقعی به بدن پوشندگان و سازندگان آن وارد می‌کند و برای قرن‌ها این کار را انجام داده است».
۳. ماکارونی
در دهه ۱۷۶۰، مردان اشرافی بریتانیایی کلاه‌گیس‌های بزرگی با کلاه یا پر کوچکی در بالا به سر می‌کردند. مردان جوانی که این روند مد را انتخاب کردند، ظاهراً آن را از تور بزرگ خود در سراسر قاره اروپا بازگرداندند که در آن قصد داشتند دانش فرهنگی را عمیق‌تر کنند.
این سبک درواقع برگرفته از نام غذای ماکارونی ایتالیایی است که نشان‌دهنده پیچیدگی و دنیاگرایی است.
بریتانیایی‌ها در قافیه معروف «Yankee Doodle» می‌خوانند:
«یانکی دودل سوار بر اسبی به شهر A رفت، پری را در کلاه خود فرو کرد و آن را ماکارونی نامید.»
این اشعار به منظور طعنه زدن به این ایده بود که هر فرد معمولی می‌تواند پر در موهایش بچسبد و خود را به‌اندازه «ماکارونی» ارزشمند بداند. بااین‌حال، صرف‌نظر از قافیه، این سبک به یک‌روند تبدیل شد و تا دهه بعد به‌خوبی ادامه یافت.
۴. کراکو
این کفش فوق‌العاده بلند که با نام پولن نیز شناخته می‌شود، در اواخر قرن چهاردهم در میان مردان در سراسر اروپا سلطنت کرد. نام این کفش‌ها از کراکوف لهستان گرفته شد زیرا توسط اشراف لهستانی به انگلستان معرفی شد.
زمانی که کفش‌ها در دادگاه دیده شدند، خشمگین شدند – حتی اگر کفش‌ها شش تا بیست و چهار اینچ طول داشتند؛ اما آن‌ها نشانگر سریع وضعیت اجتماعی بودند: هر چه کفش بلندتر باشد، جایگاه پوشنده بالاتر است.
زنجیر گاهی از پنجه کراکو تا زانو بسته می‌شد تا به صاحبش اجازه راه رفتن بدهد. گاهی به همین دلیل جای انگشتان پا را با مواد پر می‌کردند. بسیاری از محافظه‌کاران و رهبران کلیسا آن‌ها را مضحک، بیهوده و خطرناک می‌دانستند و آن‌ها را «انگشتان شیطان» می‌نامیدند.
کفش‌های پنجه بلند اولین بار در قرن دوازدهم در آثار باستان‌شناسی ظاهر شد و به‌طور دوره‌ای مد می‌افتد. آن‌ها در ربع سوم قرن پانزدهم به اغراق‌آمیزترین شکل خود رسیدند، قبل از اینکه در دهه ۱۴۸۰ از مد بیفتند.
۵. دامن هابل
در دهه ۱۹۱۰، پل پوآره، طراح فرانسوی – که در آمریکا «سلطان مد» لقب گرفت – دامن هوبل را برای اولین بار معرفی کرد. دامن‌های بلند و تند، زنانی را که آن‌ها را می‌پوشیدند مجبور می‌کرد تا قدم‌های ریز بردارند. درست است، طرح پوآره زنان را از شرکت‌های سنگین و کرست‌های منقبض رهایی بخشید.
اما همان‌طور که او گفت: «بله من نیمه بالایی تن را آزاد کردم؛ اما پاها را غل و زنجیر کردم.»
دامن هوبل ممکن است توسط یکی از اولین زنانی که در هواپیما پرواز می‌کرد الهام گرفته شده باشد.
در تظاهرات برادران رایت در سال ۱۹۰۸ در لومان فرانسه، خانم ادیت اوگیلبی برگ درخواست سواری کرد و اولین زن آمریکایی بود که به‌عنوان مسافر در یک هواپیما پرواز کرد و به مدت دو دقیقه و هفت ثانیه اوج گرفت.
او طنابی را محکم به دور دامن خود در مچ پاهایش بست تا در طول پرواز در باد نوزد. طبق گفته موزه هوا و فضای اسمیتسونیان، یک طراح مد فرانسوی از روشی الهام گرفته که خانم برگ دامنش را گره زده و از هواپیما دور شد و دامن هابل را بر اساس نبوغ خود ساخت.
۶. ژوپن
ژوپن (ریشه گرفته کلمه فرانسوی “panier” به معنی «سبد») در قرن ۱۷ و ۱۸ رایج بود. دمپای پهن دامن‌ها و لباس‌ها را افزایش می‌داد و در دو طرف خط کمر خودنمایی می‌کرد. سایزهای ژوپن متفاوت بود و از استخوان نهنگ، چوب، فلز و گاهی نیز نی ساخته می‌شدند.
ژوپن‌های بسیار بزرگ بیشتر در مناسبت‌های خاص پوشیده می‌شدند و نشان‌دهنده موقعیت اجتماعی صاحب آن بودند. خدمتکاران ژوپن‌های کوچک‌تری می‌پوشیدند. بااین‌حال، دو زن نجیب نمی‌توانستند هم‌زمان از یک ورودی عبور کنند یا روی یک مبل با هم بنشینند.
این ژوپن‌ها راحت نبودند و حرکت و فعالیت را محدود می‌کرد.
اگر این ژوپن‌ها زیادی بزرگ بودند باعث تمسخر می‌شد. یک مقاله طنز در مجله جنتلمن که در سال ۱۷۵۰ نوشته شد، زنان را به خاطر حمل این بار بیمار نشان داد:
«ما از کنار عبور می‌کنیم، همان‌طور که بین دو ترازو تعادل برقرار می‌کنیم. هر فردی را که ملاقات می‌کنیم، هر پستی را که می‌گذریم و هر گوشهای را که می‌چرخیم، مسیرمان را سخت می‌کنیم و مانع پیشرفت ما می‌شویم. ما روی صندلی قرار می‌گیریم که تا آنجا پنهان شده است. گوشهای ما در هر دو طرف، مثل قو با سرش بین بال‌های بلند شده‌اش. تمام طرف مربی برای یکی از ما به سختی ظرفیت دارد.»
۷. صاف کننده بالاتنه
در طول دهه ۲۰، شکل ساعت شنی جای خود را به بدنه پسرانه داد و لباس زیر اصلاح شد. هدف هر لباس زیر صاف کردن سینه‌ها و بالاتنه بود، به‌طوری‌که لباس‌ها بدون هیچ‌گونه انحنایی مستقیم به پایین آویزان شوند.
سازندگان کرست R. & W.H. سیمینگتون لباسی به نام سیمینگتون ساید لیسر اختراع کرد که سینه‌ها را صاف می‌کرد.
شخص لباس را روی سرش می‌لغزاند و بندها و بندهای کناری را محکم می‌کشید تا منحنی‌ها صاف شود. سازندگان دیگر دستگاه‌های مشابهی را طراحی کردند.
سینه‌بند لاستیکی کاهش‌دهنده معجزه‌آسا «به‌صورت علمی بدون استخوان یا بند طراحی‌شده بود» درحالی‌که Bramley Corsele سینه‌بند و کرست را در یک تکه ترکیب می‌کرد که به‌راحتی زیر لباس‌ها قرار می‌گرفت.
۸. کرینولین
کرینولین که به نام دامن حلقه‌ای نیز شناخته می‌شود، وسیله‌ای زنگوله‌ای بود که حجم دامن‌ها را تا حد زیادی بالا می‌برد.
کرینولین‌ها که در دهه ۱۸۰۰ توسط زنان ویکتوریایی پوشیده می‌شد، در اصل کتانی بودند که از کتانی سفت شده با موی اسب ساخته می‌شدند. بعدها، اختراع کرینولین قفس فولادی همان ظاهر حجیم را بدون گرمای اضافی و انبوهی از کت‌های ضخیم ارائه کرد.
این لباس‌های زیر ناخوشایند بودند، اما خطرناک هم بودند. در سال ۱۸۵۸، یک زن جوان در بوستون هنگامی‌که دامن بزرگش اخگرهای شومینه اتاقش را گرفت، در شعله‌های آتش سوخت و جان داد. ۱۹ مورد از این قبیل در یک دوره دوماهه رخ داد.
ازنظر شکل و کارکرد، این دامن‌های حلقه‌ای شبیه به دامن‌های قرون شانزدهم و هفدهم و به دامن‌های قرن هجدهم بودند، ازاین‌جهت که دامن‌ها را حتی گسترده‌تر و کامل‌تر می‌کردند.
۹. کرست
کرست‌ها از قرن پنجم به شکل‌های مختلفی وجود داشته‌اند. آن‌ها در ابتدا از پارچه سفت ساخته‌شده بودند و سپس به شکل قفس مانند ساخته‌شده از استخوان نهنگ، چوب یا فولاد تبدیل شدند.
کرست باعث می‌شود اندام‌ها به اطراف جابجا شوند و باعث سوءهاضمه و یبوست می‌شوند – اما کشنده نبودند.
همان‌طور که والری استیل، مدیر و متصدی ارشد موزه در مؤسسه فناوری مد، توضیح می‌دهد، اطلاعات غلط زیادی در مورد کرست وجود دارد.
استیل می‌گوید: «اکثر مردم امروز فکر می‌کنند کرست بسیار خطرناک است و باعث انواع مشکلات سلامتی، از سرطان گرفته تا اسکولیوز می‌شود؛ و این کاملاً نادرست است. بیشتر بیماری‌هایی که به کرست‌ها نسبت داده‌شده‌اند، درواقع دلایل دیگری داشتند. کرست‌ها باعث اسکولیوز، له شدن کبد، سرطان یا سل نمی‌شوند. این بدان معنا نیست که کرست‌ها بدون هرگونه مشکل سلامتی بود؛ اما این بدان معناست که اکثر مردم مدرن در باور پوچ‌ترین اتهامات پزشکی کهنه و قدیمی در مورد کرستری به‌شدت ساده‌لوح هستند.»
۱۰. کت‌وشلوار بلومر
آملیا بلوم سردبیر روزنامه و مدافع اعتدال به شروع موجی از لباس‌های کاربردی‌تر و کمتر فشرده در دهه ۱۸۵۰ کمک کرد. روزنامه معتدل او، لیلی، محلی شد که او و نویسنده و فعال الیزابت اسمیت میلر، «کت‌وشلوار بلومر» را تبلیغ کردند.
کت‌وشلوار بلومر که از شلوار زیر یک دامن تا زانو با جلیقه تشکیل‌شده بود، موردتوجه فعالان اعتدال‌گرایی و سایر زنان همفکر قرار گرفت و باعث ایجاد حس بزرگی شد.
زنانی که کت‌وشلوار بلومر می‌پوشیدند اغلب مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفتند، زیرا این لباس رسوایی تلقی می‌شد.
بسیاری از مطبوعات و جامعه ابراز تاسف کردند که لباس بلومر با فاش کردن بیش‌ازحد، رمز و راز یک زن را ربود. کت‌وشلوار بلومر سرانجام مورد تمسخر قرار گرفت، اما نه قبل از اینکه نشانی از مد داشته باشد.
