شوشتر شهری در استان خوزستان، جنوب ایران است. این شهر را به شهر آبی ایران نیز می‌شنناسند از آن جهت که سازه‌های آبی از دوران ساسانیان تاکنون در آن ساخته شده‌اند. سازه‌هایی آبی با مهندسی کم‌نظیر. به همین دلیل این شهر در فهرست میراث جهانی یونیسف به ثبت رسیده است.
در این نوشتار با ده واقعیت جالب در مورد شوشتر آشنا می‌شوید:
۱. طبیعت و موقعیت شوشتر
شوشتَر شهری در استان خوزستان و مرکز شهرستان شوشتَر است. این شهر دارای تاریخ و تمدنی کهن است و تا ابتدای دوره پهلوی مرکز استان خوزستان بوده‌است.
لقب این شهر از دیرباز «دارالمؤمنین» بوده و به عنوان «پایتخت سازه‌های آبی جهان» شناخته می‌شود.
شوشتر با مساحت ۲۴۳۶ کیلومتر مربع در شمال استان خوزستان است.
جمعیت آن در آخرین سرشماری در سال ۱۳۹۵، ۱۳۹ هزار نفر بود و پنجاه و هفتمین شهر از نظر جمعیت در ایران است و در استان خوزستان پس از کلانشهر اهواز و شهرهای دزفول و آبادان چهارمین شهر بزرگ استان از لحاظ جمعیت محسوب می‌شود.
این مطالب را از دست ندهید
کوه‌های مشرف به شوشتر فدلک نام دارند که پایان چین خوردگی‌های زاگرس در جلگه خوزستان هستند.
از لحاظ طبیعی دامنه‌های پایانی کوه‌های زاگرس، مرز شرقی این شهرستان و رود دز مرز غربی این شهرستان را تشکیل می‌دهد. میانگین ارتفاع شهرستان شوشتر از سطح دریا ۱۵۰ متر و ارتفاع نقطه مرکزی شهر شوشتر از سطح دریا ۶۵ متر است.
۲. قدمت سازه‌های شوشتر
متون تاریخی بسیاری از وجود قلعه سلاسل و نهر دارا یا داریوش شوشتر حکایت می‌کند که این آبادی شوشتر را در دوران هخامنشی اثبات می‌کند. از دوران اشکانیان نیز باستان شناسان اشیا و سفال‌های بسیاری در محدوده شهر شوشتر کشف کرده‌اند؛ اما شوشتر در زمان ساسانیان از شهرهای مهم در ایران بوده است.
پروفسور گیرشمن باستان‌شناس فرانسوی، غار پیده در شمال شرقی شهر شوشتر را نخستین سکونتگاه انسانی در ایران می‌داند و قدمت سکونت در شوشتر را به ده هزار سال تخمین زده است.
اگرچه احتمال می‌رود سنگ بنای سازه های آبی شوشتر در زمان هخامنشیان گذاشته شده باشد، قدمت این مجموعه شگفت‌انگیز به عصر ساسانی برمی‌گردد و ساخت‌وساز آن را به پادشاهانی چون اردشیر اول و شاپور نسبت می‌دهند؛ اما به‌طور کلی این مجموعه در طی زمان و در دوره‌های مختلف کامل‌تر شده و بخش‌هایی به آن اضافه شده است. بر اساس اسناد و مدارک در عهد قاجار نیز مرمت و بازسازی در این اثر صورت گرفته است.
باستان‌شناس نامدار فرانسوی از این محوطه به عنوان بزرگ‌ترین مجموعه صنعتی پیش از انقلاب صنعتی یاد شده‌است.
۳. پیشینه تاریخی
پیشینه تاریخی شوشتر را باید از دو منظر دید. تاریخچه سکونت در منطقه شوشتر و تاریخچه شهر شوشتر.
پروفسور گیرشمن باستان‌شناس نامدار فرانسوی، غار پبده در شمال شرقی شهر شوشتر را نخستین سکونتگاه انسانی در ایران می‌داند و قدمت سکونت در شوشتر را به ده هزار سال تخمین می‌زند.
عیلام‌شناس معروف والترهینس در کتاب دنیای گمشده عیلام، احتمال داده‌است شوشتر امروز همان آدامدن عیلامی باشد؛ و ظاهراً هیدالو در جایگاه کنونی این شهر قرار داشته‌است (گیرشمن-ایران از آغاز تا اسلام) که بعدها رو به ویرانی رفته و سپس به وسیله پادشاهان هخامنشی تجدید بنا گردیده‌است.
نیز احتمال داده‌اند محل قدیمی تر و عیلامی شهر در جایگاهی که هم‌اکنون دستوا نام دارد بوده باشد (محلات جنوبی شهر). باستان شناسان در سال ۸۳ با کاوش تل ابوچیزان شوشتر، به آثاری برخوردند که ردپای حکومت‌های اولیه شوش را در هفت هزار سال پیش در شوشتر نشان داد.
در متون تاریخی غرب (روم و یونان باستان) شوشتر را با Šurkutir می‌شناسند. همچنین در جهان عرب شوشتر را با نام «تستر» می‌شناسند. در بسیاری از اشعار کهن فارسی از پارچه‌های دیبای شوشتر، پرند شوشتر و بهار شوشتر یاد شده‌است. همچنین شاهنامه فردوسی ماجرای ساختن سد شادروان شوشتر را در زمان شاپور اول ساسانی نقل می‌کند.
۴. کاربرد سازه‌های آبی شوشتر
هر یک از سازه های آبی شوشتر کارکرد و کاربرد خاص خود را دارند که در ارتباط با یکدیگر، مجموعه‌ای به هم پیوسته را تشکیل می‌دهند.
در ساخت و معماری سازه های شوشتر نیز مصالحی چون سنگ، آجر و ملات ساروج به کاررفته است. این سازه‌ها، روزگاری موجب رونق صنعت و کشاورزی بودند و نقش مهمی در حمل و نقل، ارتباطات و بازرگانی داشتند.
سازه های آبی شوشتر، آب را یکسان و برابر به همه شهر رسانده و از فوران رود کارون جلوگیری می‌کردند.
همچنین هوای خنکی را پدید می‌آورند که از راه شوادون‌ها که در گویش شوشتری به سردابه و زیرزمین گفته می‌شود، آب را به خانه‌های مردم می‌فرستادند.
افزون بر آن، زمین‌های کشاورزی سیراب می‌شدند و چرخ‌های آسیاب برای تهیه آرد گندم به کار می‌افتادند.
این سازه کانالی انحرافی دررود کارون دارد که در عهد باستان باهدف ایجاد خندقی بزرگ دورتادور شهر شوشتر و برای جلوگیری از تاخت و تاز مهاجمان حفر شده بود.
در ادامه این نوشتار با بخش‌های مختلف این سازه آبی باشکوه آشنا می‌شوید:
۵. برج کلاه فرنگی
بقایای برج ۸ ضلعی در کنار رود شطیط است که بر فراز تپه کوتاهی مشرف به بند میزان ساخته شده‌است.
در حال حاضر، از ارتفاع آن هفت متر باقی‌مانده و در نمای آن سنگ‌های تراش‌خورده کار شده بوده است.
مردم شوشتر این بنا را کلاه فرنگی می‌نامند و بر این باورند جای دیده‌بانی بر پهنه رودخانه و نظارت بر کار کارگران بوده‌است، بنا به نظریه دیگری از این برج بر مقدار و شدت جریان رودخانه نظارت می‌شده‌است.
درباره زمان ساخت و کاربرد برج کلاه‌فرنگی شوشتر چندین نظریه وجود دارد؛ برخی معتقدند که این برج جایگاه دیده‌بانی قیصر روم یا شاپور ساسانی و محل نظارت بر کار کارگران بوده است.
برج کلاه فرنگی را در میدان ۱۷ شهریور شوشتر در انتهای خیابان بلوار می‌توانید ببیند.
نظریه تازه‌تری نیز وجود دارد. به‌گفته دکتر مهدی محسنیان راد، قدمت کلاه فرنگی به زمان داریوش هخامنشی برمی‌گردد. دکتر محسنیان راد، استاد دانشگاه و جامعه‌شناس، این ایده را مطرح می‌کند که کلاه فرنگی بخشی از برج‌های پیام‌رسان هخامنشی بوده است.
۶. بند میزان
بند میزان با نام‌های بند قیصر، شاپوری، دولت‌شاه، تراز، خاقان و محمدعلی شاه نیز شناخته می‌شود.
بند میزان یک اثر بسیار مهم در مجموعه بناهای آبی تاریخی شوشتر است که رودخانه کارون را به دو شاخه شطیط و گرگر با نسبت مشخص ۴ دانگه و ۲ دانگه تقسیم می‌کند.
این بند به دلیل جدا ردن دو رود شطیط و گرگر به آن بند میزان گفته می‌شود که به‌صورت دایره‌ای با سنگ تراشیده و ساروج در ابتدای رود گرگر ساخته شده است و در انتهای آن برج کلاه فرنگی قرار دارد.
به‌دلیل اینکه آب تقسیم شده در رود شطیط دو برابر حجم آب تقسیم شده به رود گرگر است، رود گرگر را دودانگه یا مسرقان و رود شطیط را چهاردانگه می‌گویند.
این بند از چند دهانه تشکیل شده که مهم‌ترین آن‌ها دهانه‌ای است جدا که تنظیم آب دو شاخه رودخانه را انجام می‌دهد؛ به‌گونه‌ای که اگر دبی گرگر بیشتر از یک سوم باشد آن را به شاخه شطیط انتقال می‌دهد و برعکس؛ که این خود از شاهکارهای معماری این بند است.
بندمیزان با شماره ۲۳۳۱ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
۷. نهر گرگر
گَرگَر (با نام‌های دیگر دودانگه یا مَسرُقان) یکی از شاخه‌های رودخانه کارون در جنوب غربی ایران است که در شمال شهر شوشتر توسط بند میزان جدا شده و در منطقه بند قیر در جنوب شوشتر به شاخه اصلی کارون باز می‌گردد.
این رود به‌صورت دست‌کند و مصنوعی، به دستور اردشیر، پادشاه ساسانی ایجاد شده است. کف این رود را سنگ فرش و آن‌ها را با بست‌های فلزی به هم متصل کرده‌اند و این کار برای جلوگیری ازعمیق‌تر شدن بستر آن بوده است.
این رود از داخل شهر عبور می‌کند و آب مورد نیاز کانال‌ها و تونل‌ها را تأمین می‌کند. سپس گرگر در محل بند قیر به شاخه شطیط می‌پیوندد که به‌همراه رود دز به رودخانه کارون می‌ریزند.
میرزا عبداللطیف شوشتری سفرنامه‌نویس ایرانی دوره قاجار با اشاره به دست ساز بودن این رودخانه میگوید هنوز آثار کندن با کلنگ را در برخی قسمتها می توان مشاهده کرد.
این اثر باستانی در تاریخ ۶ اسفند ۱۳۸۵ با شمارهٔ ثبت ۱۷۵۹۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
۸. مجموعه آبشارها و آسیاب‌های آبی
محوطه آبشارها و آسیاب‌های آبی شوشتر شامل مجموعه‌ای از تونل‌ها، کانال‌های فرعی، آسیاب‌های آبی و سد است.
این محوطه به صورت یک مجموعه صنعتی-اقتصادی بوده و جزئی از مجموعه بزرگ سازه‌های آبی شوشتر می‌باشد که در کتب تاریخی مکرراً به آن اشاره گردیده است.
اساس کار مجموعه به این صورت است که سد گرگر مسیر رودخانه را مسدود کرده و سطح آب را برای آبگیری سه تونل حفر شده در تخته سنگ بالا می‌آورد.
تونل‌های سه‌گانه آب را به مجموعه هدایت می‌کنند و به کانال‌های متعددی تقسیم می‌شوند که پس از گرداندن چرخ آسیاب‌ها، آب به صورت آبشارهایی به محوطه‌ای حوضچه مانند سرازیر می‌شود.
در حال حاضر بسیاری از آسیاب‌های شوشتر از بین رفته و از کار افتاده‌اند و تنها آسیاب رضا گلاب همچنان کار می‌کند.
آبشارها و آسیاب‌های آبی شوشتر را در جنوب پل بند گرگر، خیابان شریعتی در شهر شوشتر می‌توانید ببینید.
همچنین این اثر با نام مجموعه تاریخی آبشارهای شوشتر در تاریخ ۱۷ آذر ۱۳۷۷ با شمارهٔ ثبت ۲۱۸۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
۹. بند ماهی‌بازان
بند ماهی‌بازان یا بند خداآفرین، یک بند طبیعی در مسیر رودخانه گرگر است که احتمالاً درزمان حفر رودخانه آن را پیش بینی کرده‌اند (رودخانه گرگر ساخته دست انسان است).
این بند از یک رشته سنگ یکپارچه تشکیل شده و در وسط آن سه دیوار ساخته شده از مصالح وجود دارد که مجرای گذر آب است. پیشینه ساخت این پل همانند دیگر بناهای آبی تاریخی شوشتر، به دوره ساسانیان باز می‌گردد.
بند ماهی بازان یا بند خدا آفرین، بین رود گرگر و داریون، در منطقه‌ای به نام ماهی بازان قرار دارد که این محله، شهر دستوا باستانی است.
این بند به منظور بالا نگهداشتن سطح آب ساخته شده‌است. این بند با شماره ۴۲۰۷ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
۱۰. پل شادُروان شوشتر یا بند قیصر
پل شادُروان شوشتر یا بند قیصر قدیمی‌ترین پل جهان و مربوط به دوران ساسانی است.
پل شادروان شوشتر دارای ۴۴ دهنه بوده و حدود ۵۰ درصد آن بازسازی‌شده است.
وصف ساخت پل در شاهنامه فردوسی آمده است. فردوسی معمار پل را برانوش سپهدار اسیرشده رومی معرفی می‌کند که درازای ساخت پل به او وعده آزادی داده می‌شود؛ و پس از ساخت آزاد می‌گردد.
به‌موجب روایات شرقی شاپور یکم شاهنشاه ساسانی پس از اسارت والریانوس امپراتور روم او را مجبور کرد که در ساختمان سد نزدیک به شوشتر کار کند.
این سد ۱۵۰۰ قدم طول داشت و هنوز هم برای برگرداندن آب کارون به مزارع بکار می‌رود. احتمال قوی می‌رود که شاهنشاه ایران اسیران رومی را در ناحیهٔ گندی شاپور و شوشتر مستقر کرده باشد. این پل بند بزرگ‌ترین پل بند سنگی جهان است.
پل بند شادروان در نزدیکی پل آزادگان، ۳۰۰ متری جنوب بند میزان در شمال غربی شوشتر قرار دارد.
